W drodze do Baykerville dopadła nas niemiłosierna ulewa, wycieraczki ledwo nadążały. Dodatkowo tiry swoim pędem bujały maluchem podczas wyprzedzania, przez co jazda była walką byle do zjazdu czy stacji benzynowej.

W drodze na Chicago, bardzo często mijały nas tiry z polskimi kierowcami. Trąbili, machali niektórzy zjeżdżali za nami na stację benzynową czy zajazd, żeby pogadać. Dostaliśmy dzięki nim również wiele wskazówek co do trasy, czy pogody i mnóstwo ciepłych słów. Czuliśmy się dzięki tym spotkaniom spokojniejsi, nawet gdyby coś się wydarzyło z autem czy z nami, zawsze znalazłby się ktoś kto chętnie by nam pomógł. Oni niestety pracowali na czas, każdy zjazd z trasy jest niemile widziany, chyba że to pauza, pędzili przed siebie żeby tylko zdążyć dostarczyć towar, niektórzy lecieli w dalsze trasy, aż do Californii, mimo to znaleźli chwilkę na krótkie pogaduszki i wspomnienia o maluchu. Wieczorem dotarliśmy do Baykerville, do milutkiego motelu, który pomimo że leżał blisko autostrady, to była niesamowita cisza, spokój, wokół lasy, spaliśmy jak małe dzieci.